کد مطلب:41718 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:139
2- وقتی به نماز می ایستاد، از شدت خوف و اندوه كثرت گریه، صدایی چون جوشیدن دیگی كه بر آتش نهاده باشند، از سینه و درونش شنیده می شد. و این در حالی بود كه از عقاب الهی ایمن بود (و برات رهایی از عذاب در حق وی صادر گشته بود). او با این كار می خواست بر مراتب خشوع و تواضع خود، در پیشگاه الهی بیفزاید و برای دیگران پیشوا و راهنمایی نمونه باشد. ده سال تمام روی انگشتان پا به نماز ایستاد چندان كه پاهایش ورم كرد. و رخساره اش به زردی گرایید. شبها را تماماً به احیا و بیداری می گذرانید تا جایی كه پروردگار خویش را به عتاب واداشت: (طه ما انزلنا علیك القرآن لتشقی).[1] . ما قرآن را بر تو فرو نفرستادیم تا خود را به زحمت اندازی بلكه برای سعادت [صفحه 182] و رستگاری تو فرو فرستادیم. گاه اتفاق می افتاد كه آن حضرت در اثر كثرت گریه، به حال غشوه و بیهوشی می افتاد. یك بار به او گفتند: ای فرستاده خدا! مگر نه این است كه گناهان گذشته و آینده شما را بخشوده اند؟ (پس چه جای حزن و اندوه؟!) فرمود: درست است. اما آیا سزاوار است كه من بنده سپاسگزاری نباشم؟!. 3- در دهه آخر ماه مبارك رمضان بكلی بستر خواب را بر می چید و كمرش را محكم،برای عبادت خدا می بست. چون شب بیست و سوم (شبی كه به احتمال زیاد شب قدر است) فرا می رسید اهل بیت خود را نیز بیدار نگه می داشت و به صورت هر كدام كه خواب بر او غلبه می كرد آب می پاشید. (دخترش) فاطمه زهرا نیز چنین می كرد.هیچ یك از اهل خانه اش را نمی گذاشت كه در آن شب بخوابند برای اینكه خوابشان نگیرد، غذای كمتری به آنان می داد. و از آنان می خواست (تا با خوابیدن در روز)خود را برای شب زنده داری آماده كنند و می فرمود: محروم كسی است كه از خیر این شب بی بهره بماند. 1- قال علی (ع): كان فراش عباءه و كانت مرفقته ادما حشوها لیف فثنیت لخ ذات لیله فلم اصبح قال: لقد منعنی الفراش اللیله الصلاه، فامر ان یجعل بطاق واحد.[2] . 2- انه كان اذا قام الی الصلاه سمع لصدره و جوفه ازیر كازیر المرجل علی الاثافی من شده البكا، و قد آمنه الله عزوجل من عقابه فاراد ان یتخضع لربه ببكائه، و یكون اماما لمن اقتدی به و لقد قام عشر سنین علی اطراف اصبعه حتی تورمت قدماه و اصفر و جهه، یقوم اللیل اجمع حتی عوتب فی ذلك فقال الله (عزوجل): (طه ما انزلنا علیك [صفحه 183] القرآن لتشقی) بل لتسعد به، و لقد كان یبكی حتی یغشی علیه، فقیل له: یا رسول الله (ص)! الیس الله عزوجل قد غفر لك ما تقدم من ذنبك و ما تاخر؟ قال: بلی افلا اكون عبدا شكورا؟![3] . 3- ان رسول الله (ص) كان یطوی فراشه و یشد مئزره فی العشر الاواخر من شهر رمضان و كان یوقظ اهله لیله ثلاث و عشرین و كان یرش وجوه النیام بالما فی تلك اللیله، و كانت فاطمع لاتدع احدا من اهلها ینام تلك اللیله و تداویهم بقله الطعام و تتاهب لها من النهار و تقول: محروم من حرم خیرها.[4] . [صفحه 184]
1- بسترش عبایی بو و بالشش پوستی كه درونش لیف خرما بود، شبی بسترش را تغییر داده و آن را دو لایه و آسوده تر قرار دادند. چون صبح شد فرمود:نرمی فراش امشب مرا از نافله شب بازداشت، و دستور داد آن را یك رویه كردند.
صفحه 182، 183، 184.